Baş Şifacı'nın Odası

...

Günün ilk saatleri, yeni bir ev, yabancı mobilyalar, yabancı insanlar, tamamen yabancı bir dünya… Uyum sağlaması zor bir yaşam şekli. Ama ne olursa olsun katlanması gereken şeylerdi bunlar. Bu hayat şeklinin kendisi seçmişti. St. Mungo’ da stajını tamamlamak isteyen kendisiydi, Dünya’ nın en iyi büyücü hastanesinde eğitimini tamamlama hakkı kazanmıştı, ötesi mi vardı ?

Üç haftadır buradaydı ve çevresindekiler İngilizce konuşarak onu boğuyordu. Bu kasvetli büyücü kasabasının kurşuni renkli çatıları ve harap haldeki sokakları çileden çıkartıyordu Mélanie’ yi. O Fransızdı. Lükse, süse, güzelliğe, dış görünüşe çok önem veriyordu damarlarındaki kan yüzünden. Fakat İngilizler… Giyinmeyi bile bilmiyorlardı ki Mélanie’ yi en çok rahatsız eden konu buydu.

Homurdanarak açtı gözlerini güneşli güne… Fransa’ yı deli gibi özlüyordu. Aslında henüz evraklarını teslim etmeden Fransa’ya dönüp orada sıradan bir hastanede staj yapmayı da düşünmüyor değildi.

“ Tanrı aşkına Mélanie St. Mungo’ dan söz ediyoruz ! Senin yerinde olmak isteyen onlarca insan var ! “

Kendi kendine yarattığı olumlaması işe yaramamıştı, yine knedi kendini çürütüyordu işte :

“ Peki ben niye onların yerinde olmak istiyorum ? “

Hazırlanması saatler almıştı, geç kalacaktı. Aynada son kez makyajına, kıyafetine ve saçlarına baktı. Her zamanki gibi çok güzeldi, çok çekiciydi. Tabi böyle kızlardan hoşlananlar için !

Gözlerini kapattı ve…. Saniyenin onda biri kadar kısa sürede St. Mungo’ nun yanındaki ıssız sokaktaydı. Duvarlarda eski ilanlar ve afişlerin neredeyse duvarla bütünleşmiş, çürük parçaları duruyordu ve arkadaki konteynırdan yükselen kötü koku O’ nun nazik burun deliklerini rahatsız ediyordu. Burnunu kırıştırıp yüzünü ekşitti ve temkinlice etrafına bakıp kimsenin kendisiyle ilgilenmediğinden emin olunca sanki kilometrelerce uzaktan bir anda yola düşen o değilmiş gibi eski moda evinin önüne yürüdü. Bu arada elindeki dosyayı inceliyordu. Aslında ezberlemişti ama tutunacak bir şey arıyordu. Son derece heyecanlıydı.

Soluna bakınca tozdan neredeyse kabul bağlamış vitrini gördü. Başını kaldırdı ve binayı hoşnutsuz bir ifadeyle süzdü. Mavi elbisesi duvara değmesin diye çabalayarak etrafını kontrol etti yeniden ve tozlu mankene içeriye girmek istediğini söyledi. Bunu yapması önceden söylenmişti, ilginç bir korunma yöntemi olduğunu düşünüyordu…

Mankenin neler yaptığının farkına bile varamamıştı ki birden kendisini bir hastanenin girişinde buldu. Önünden şifacılar ve tuhaf sihirli hastalıklara yakalanmış büyücüler, cadılar geçiyordu. Danışmadaki cadı oldukça sıkkın bir tavırla hastaları yönlendiriyordu. Ne ayıp ! Güler yüz neredeydi ?

Sıranın sonuna geçti. Neyse ki resepsiyon cadısı hızlıydı. Kısa zamanda sıra ona gelmişti.

“ Ben stajyer şifacı Mélanie Ahlgren. Edward Rick Rogerson’ la görüşmek istiyorum “

“ Dördüncü kat, koridorun sonundaki oda… “

“ Teşekkürler… “

Ufak tebessümü arkasını döndüğü anda yok olmuştu. Dördüncü kata çıktı ve söylenen odayı buldu. Adam hastanenin baş şifacısıydı. Kesinlikle yüz yaşında vardır diye düşünüyordu Mélanie. En azından Fransa’ da işler böyle yürüyordu. Kulakları işitse bari diye düşünürken kapıya vurdu iki kez. İçeriden gelen ses şaşırtıcı derecede gençti ve kapıyı açtığında karşısında duran yüz de oldukça gençti.

“ Mr. Rogerson ? Mélanie Ahlgren, stajyer şifacı. “

Bozuk aksanı kendisini belli ediyordu ve ilk kez aksanından nefret etmişti. Karşısındaki adam yüz yaşında olmadığı gibi en fazla otuz gösteriyordu ve haddinden fazla yakışıklıydı, nedense İngiltere hiç de fena bir yer gibi gelmemeye başlamıştı bir anda…

Karşısında kendisine donmuş gibi bakan güzel yüzü incelerken anlayışlı bir gülümseme de takınmıştı. Rahatsız olduğunu veya olmadığını belli etmemeye çalışıyordu. Aslında onun neden böyle tuhaf bir ifadeye büründüğünü ve kulaklarının kızardığını bildiğini düşündü, yine de sanki bunlardan hiçbiriisini görmüyormuş, admaın kekelediğini fark etmiyormuş gibi davranmaya çalıştı.

Çok da uğraşması gerekmemişti zaten. Hizmet etmekmiş pöh ! Ne zannediyordu bu adam onu, para karşılığı her işini yaptırabileceği bir hizmetli mi ? Eğer öyle bir fikri varsa eğer çok yanılıyordu çünkü Mélanie bırak başkasına hizmet etmek, emir altında bile olmakjtan nefret ederdi. Amane yazık ki toplum düzeni bir emir altında çalışmayı egrektiriyordu, ta ki emreden olana dek...

" Aslında ilk davranışınızı kabalık olarak algılamam, fakat ' hizmet etmek ' Fransa' da daha çok evin uşakları için veya o tip insanlar için kullanılır. Sanıyorum burada da öyledir ve yine umuyorum ki amacınız bu değildir. Ben şifacıyım... "

Devamını getirmediği cümlenin yerine ulaştığını tahmin ediyordu. Karşısındaki adam geleceğini belirleyecek kişi de olsa kendi prensiplerinden taviz veremezdi. Söyledikleri yanlış anlaşılabilecek şeylerdi ama öyle tatlı bir tonda ve öyle sempatik bir yüz ifadesiyle söylemişti ki Bay Rogerson' ın bunu tehtid oalrak algılamayacağını düşnüüyordu.

" Oturabilir miyim ? "

Bir yandan da sandalyey çekip oturmuştu. Bacak bacak üzerine de atınca eteği toplanmış açık renkli bacakları ortaya çıkmıştı. Beklentiyle şefinin yüzüne bakıyordu şimdi...

Önüne düşen kalın dosyanın etrafa yaydığı toza ve hafif küf kokusuna dayanamayarak dudaklarını büzdü. O lüks bir evde tozdan uzak bir ortamda büyümüştü ve şimdi önündeki şu toz yığınını temize çekmesi bekleniyordu, hiç hoşlanmamıştı bu işten. Normal şartlarda yanından geçmezdi bile ama tabi bu pek normal bir şart sayılmazdı. Birincisi kariyeri için önemli bir adımdı bu aşamaları geçmek, ikincisiyse karşısındaki adam ne isterse yapılacak kadar yakışıklıydı ! Karşısında ne görmek istiyordu ? İyi bir asiatan mı ? Görecekti o zaman !

Derin bir nefes aldı ve hafif, minicik bir gülümseme oturttu yüzüne.

" Başlasam iyi olacak, bu işleri yapabileceğim yer neresi peki ? "

Bu sefer hiç bir art niyeti yoktu ve bundan sonra da çok kışkırtılmazsa eğer oalcağını snamıyordu. Edward' ın işaret ettiği yeri görünce derin bir soluk alıp enfesini tuttu. Odanın bu denli dağınık olduğunu fark etmemişti. Özellikle onun masasının karşısındaki masa - yani Mélanie' nin yeni masası - pek el değmemiş olduğu için odanın geri kalanından çok daha dağınıktı.

" Etrafı biraz toparlamamın sakıncası var mı ? "

Edward' ın cevabını görmek için ona şöyle bir baktı ve asasının ufak bir hareketiyle karmakarışık dosyalar yığınını masasından uzakta bir yere taşıdı. Aslında izin almak doğasına aykırıydı fakat eğitimcisinin gururunu okşaması gerektiğini hissetmişti. Madem kendi boyunduruğunda çalıştırabileceği bir asistan istiyordu onu gördüğünü sansındı bakalım !

Masanın tozunu da şöyle bir aldıktan sonra son derece kalın olan dosyayı zorlukla kaldırıp masasına taşıdı. Nedense asa kullanmak istememişti, belki de Edward' ın centilmenlik seviyesini ölçmek istemişti... Fakat umduğu yardım gelmemişti. Şifacı önlüğünü üzerine geçirdi ve sandalyesine oturdu. Dosyadan çektiği ilk kağıt yaklaşık elli sene önce tutulmuş bir hasta kaydıydı. " Harika ! "diye düşündü. " Neden bunları temize çekiyorum ki ? " Homurdanmanın faydası olmadığını biliyordu. Bu endenle bir tomar parşömen çıkarttı çekmeceden. Yarın burasını knedisine göre düzenlemesi gerekecekti. Buna izin vardı herhalde ! Masanın üzerinde duran zarif tüy kalemi mürekkep hokkasına daldırdı ve kıvrımlı, zarif harfleriyle metni yeniden oluşturmaya başladı....

Edward' ın soluğunu ensesinde hissediyordu, heyecanlanmıştı... Buna bağlı oalrak elinin titremesine engel olamamıştı ve tabi kağıdın üzerine damlayan koyu lekeye de...Neler oluyordu ? O utanan, heyecanlanan birisi değildi ki... Geldiği yerde biraz ' fazla ' dışadönük olarak tanımlanırdı. Oysa şimdi....

" Teşekkür ederim... "

Hafifçe mırıldanmıştı ve asasıyla küçük siyah lekeyi geldiği yere geri gönderdi. Geldiğinden beri hiç bu kadar asılmamıştı yüzü, son derece durgun gözüküyordu. Sanki yarım saat önceki kadın o değilmiş gibi...

O' nun gövdesini başında hissediyordu, bu kadar yakın olmak ? Nedense kendisini rahatsız hissetmişti. O ve kendisini rahatsız hissetmek, çok ayrı kavramlardı. İngiltere huyunu değiştiriyordu herhalde !

Hafifçe boğazını temizledi ve sandalyeden kalktı.

" İzninizle... Kahve alacağım, siz de ister misiniz ? "

Edward onaylamıştı, beş dakika sonra iki fincan kahveyle birlikte odadaydı yeniden. Edward' ın kafeinsiz kahvesini uzattı ve kendisi de camın kenarına gidip yaslanarak dışarıyı, kalabalık sokağı izlemeye başladı. Burasının da onun yaşadığı yerden pek farkı yoktu. aynı köhne ve kasvetli hava...

" İngiltere zor bir yer... İnsanları, kültürü, sokakları bile çok farklı... Sanırım yanlış bir seçim yaptım, ben buraya ait değilim "

Aslında bunları knuşacağı kişi o olmamalıydı ama İngilterede üç haftadır bu denli uzun diyologlar kurduğu tek kişiydi. Bazen şımarık Fransız kızlarının da paylaşacak birilerine ihtiyacı olurdu....

Edward' ın davranışları incitiyordu onu. Kendisi de şaşırıyordu, birisinin sözlerinin kendisini incitebileceğini tahmin etmezdi hiç... Bu kadar çabuk pes etmek istmeiyordu fakat az önce temie çekmeye uğraştığı metinlerin şömineye atıldığını görünce öfkelenmekten almadı kendisini. Bunu hak edecek birşey yapmamıştı ve pes etmemeye de kararlıydı, şu zamana kadar...

Camdan dışarıya baktı birşey söylemeden. Düşünüyordu, kazançlaırnı ve kayıplarını... Şifacı olmak zorunda değildi, varlıklı bir aileden geliyordu çalışmasa bile hayatını gayet rahat sürdürebilirdi. Buradaysa emek harcıyordu ve hayatında ilk kez işe yaramasının sonucu şu an kül olmuştu. Eh artık burada çalışmaya ihtiyacı yoktu herhalde, hem aynı işi Fransada' da yapabilridi.

" Biliyor musunuz tam da bunu yapmayı düşünüyorum, evraklarımı toplayıp şu an Fransa' ya geri dönmeyi. İzin verir misiniz Mr. Rogerson ? "

Uzun adımlarla masanın yanına glemişti ve Edward' ın yüzüne dönüp bir defa bakmadan eşyalarını toparlamaya başladı.

" Sanırım isteğinize beş dakika sonra ulaşacaksınız, bir asistanın yükü olmayacak üzerinizde. Kolay gelsin Mr. Rogerson "

Önlüğünü de çıkarttı yavaşça. Uğruna saatlerini harcadığı ve sonunda gerçekleşmesi zor olan hayalleri düş olmaktan çıkıp yaşamına dönmüştü ama o sırf gururu yüzünden tepiyordu bu fırsatı.

Dosyasını almayı unuttuğunu fark etti, istemeye istemeye geriye döndü:

" Dosyamı alabilir miyim ?

Bir çeşit huşuyla Edward' ı izlerken söylediklerinde haklı olduğunu düşündü. Onun istediği bu meslekti, neden gidiyordu ki ? Neden pes etmişti ? O böyle bir insan değildi, genelde güçlü kişiliğiyle övünürdü. Peki öyleyse şimdi niye çekip gidiyordu ? Olmayan nişanlısının kollarına hem de....

Burnunun ucundaki Edward' ın gözlerine baktı başını kaldırıp. Şimdi kendisiyle çatışma halindeydi, pes etmeyecekti...

Edward' ın soluğunu hissediyordu, parfümünün kokusunu alıyordu ve neredeyse burunları değiyordu birbirine. Dudaklarının ucunda duran ince dudaklar çekiyordu Mélanie' yi. Ne olduğunu anlayamadan, henüz bir saat önce tanıştığı ve eğitmeni olan adamın dudaklarına değdirdi dudaklarını. Zaman çok yavaş ilerlemişti sanki. Ona yaklaşmasnın her aşamasını, gözlerini kapatmasını, her birini çok uzun bir zaman diliminde yaşamış gibiydi...

Dudaklarının tadını alabiliyordu ve reddedilmemiş olmak onu daha da tetikliyordu. Şimdi teninin kokusu çok daha yakınındaydı, her noktasına temas etme isteği vardı içinde. Aşk mıydı bu ? Hayır, kesinlikle aşk değildi ama aşktan çok da uzak değildi. Ya da belki çok uzaktı...

Yaptığının yanlış olduğunu düşünmüyordu, sadece şu an onun olan adama nasıl daha fazla zevk verebileceğini, nasıl daha fazla zevk alabileceğini düşünüyordu. Fakat o bile şu an daha ilerisine gidemezdi.

Öptükçe ruhunda kabaran zarar verme dürtüsü zaten çoktan yerini şehvete bırakmış aklını ele geçirdi ve şimdiye dek hiç dokunulmadığını düşündüğü alt dudağa geçirdi dişlerini. Onun acısını belli etmesini bekliyordu, canını yaktığını biliyordu ama bunu somut olarak görmeden bırakmaya niyeti yoktu.

Az sonra beklediği cevabı almıştı ve geriye çekildi soluk soluğa. Edward' ın hızla şişen dudağına baktı ve kendisine engel olamadan güldü. Nefessizlikten ve yersiz gülmesinden dolayı yarım yamalak konuştu.

" Öz... Özür dilerim ! Ger.. G... Gerçekten ! "

Sonunda kendisini kontrol etmeyi başarmıştı. Ama hala halinden hoşut bir gülümseme vardı yüzünde. Elini Edward' a doğru salladı ve önemsemez bir tonla devam etti:

" Her ikisi içinde "

Edward' ın öfkesi ona zevk veriyordu. Kendisini iten el bile hiç rahatsızlık vermemişti, onun öfkeli bakışlarına gülümseyerek karşılık veriyordu. Gözlerini hiç kaçırmadan eğitmeninini gözlerine bakıyordu, onun gözlerindeki korkuyu, endişeyi, zevki ve bir nebze de olsa mutluluğu görebiliyordu. Onun gerçek anlamda sinirlenmediğnini farkındaydı, sadece öyle görünmeye çalışıyordu çünkü durum hiç etik değildi. Aslında ona bu yönde hak verebiliyordu.

Savaş isteyen Edward değil miydi ? Savaşırdı o zaman, ama kendi yöntemleriyle... Edward' ı izliyordu. Masaya birkaç adım yaklaştı, açıkça meydan okuyordu ve az önceki o sessiz sakin Mélanie yok olmuştu.

" Kendinizi kandırmayın Mr. Rogerson, bunu siz de istediniz, hoşunuza gitti... Reddetmeyin gözlerinizden anlayabiliyorum. Bu öfkenin sebebinin endişe duymanız olduğunu ve bunun ilk öpüşmeniz olduğunu da biliyorum. Savaş istiyordunuz, ben varım ama kendi yöntemlerimle... Bunun karşılığında bana neler çektirebileceğinizi de tahmin edebiliyorum. Az önce gördüm. Ama savaşlarda her şey tehlikeye atılır öyle değil mi ? "

Konuşmanın sonuna doğru masaya ellerini dayamış ve karşısındaki yüze doğru eğilmişti. Birkaç saniye gözlerini onun gözlerine dikti, ortam öyle sessizdi ki... Edward birşey söylemeden kendi masasının üzerinde terk edilmiş gibi duran önlüğünü üzerine geçirdi ve sanki az önce öpüştüğü adam o değilmiş gibi gülümsedi:

" İzninizle, hastama bakmalıyım "

Kucağına aldığı mavi dosyayla birlikte 5643 numaralı odayı aramaya çıktı. Bir yandan da hastanın dosyasını gözden geçiriyordu...

Hastanenin sessiz bir köşesiydi burası. Pek fazla hasta yoktu olanlar da gürültü çıkaramayacak durumdaydı zaten... İşine geliyordu böylesi. Az önce yaşadıklarını düşünmek istiyordu, o anı tekrar tekrar yaşamak istiyordu. Belki beklenmedik bir anda olmuştu, belki doğru yer ve doğru zaman da değildi - hatta doğru kişi bile değildi ! - ama hoşuna gitmişti, Edward' ın dudakları....

Kapıya geldiğinde derin bir soluk alıp kendisini işine vermeye çalıştı. İlk hastası, Edward, ilk hastası, Edward' ın gözleri, ilk hastası, Edward' ın ses tonu... Olmuyordu işte kendisini işine vermeye çalıştıkça gözünün önünde aynı sahne dolaşıyordu... ' Hadi ama Mélanie, kendine gel ! '

Küçük motive cümlesinden sonra kapıya iki defa vurup gülümseyerek içeriye girdi.

" Merhaba Mrs. Brown, ben yeni şifacı Mélanie Ahlgren bugünlük muayenizi ben yapacağım, sizin için sorun değilse. "

Elinden geldiğince aksanlı konuşmaya çabalıyordu. Kendisini insanlara sevdirmek konusunda pek zorluk çekmemişti şimdiye dek, şimdi de çekmemişti herhalde ki yaşlı kadın halinden hoşnut görünüyordu, hatta Mélanie onu asasıyla muayene ederken torunlarından bahsetmeye başlamış, Mélanie' ye de çeşitli sorular yöneltiyordu.

" Evet, tek çocuğum ve hayır bir birlikteliğim yok. "

Gülümseyerek kadına baktı ve ardından formun üzerine birşeyler karaladı.

" Gitmeliyim Mrs. Brown, çok iyi görünüyorsunuz. Kendinizi yormazsanız yakın zamanda ayrıırsınız sanırım, iksir vücudunuzdan büyük oranda atılmış. İyi günler... "

" Hoşçakal tatlım ! Yarın yine gel ! "

Mélanie yaşlıları hep sevmişti zaten ve şimdi Mrs. Brown ona küçük yaşta kaybettiği büyükannesini anımsatmıştı. Kendisini büyüten kadın...

Omuzlarını kulaklarına kadar çekti ve tekrar az önceki kendine güvenen, dik duruşunu kazandı. Odaya yaklaştıkça kendisini tuhafhissediyordu. Ne diyeceğini, nasıl davranacağını ya da davranması gerektiğini kestiremiyordu...

Kapıya hafifçe vurdu ve içeriye girdi. Dosyayı Edward' ın önüne bırkaıp bulgulaırnı anlatmaya başladı.

" Mrs. Brown' ın durumu dünden bu yana oldukça büyük gelişme göstermiş. İçtiği iksir vücuttan büyük ölçüde atılmış, sadece yemek borusundaki zedelenme problem oluşturacak gibi görünüyor. Bence dolunayda toplanmış ısırgan otu suyu işe yarayacaktır, biliyorsunuz özellikle bunun gibi içerisinde zehirli akasya yaprağı bulunan iksirlerin nötrleştirilmesinde kullanılır... "

Sadece iyi öpüşmediğini gösterecekti ona. Belki de göstermişti çünkü duvardaki portrelerin sahiplerinin başlarıyla onayladıklarını görüyordu göz ucuyla.

Onu dinlerken kollarını kavuşturmuştu ve az önce yaşadıklarıyla ilgili olan cümlelere gelindiğinde kendinden gayet emin bir biçimde gülümsüyordu. Tek kaşını kaldırmıştı.

" Beni böyle korkutabileceğinizi mi düşünüyorsunuz Bay Rogerson ? Yaşanmışlıklar yaşanmış oalrak kalır ve benimle yaşadığınız ve yaşayacağınız tek şey bu olmayacak. Tabi ki ilk ama asla son değil. İstediğiniz kadar kaçabilirsiniz, sonunda ben kazanacağım... "

Fısıldayarak konuşuyordu. Ona henüz aşık değildi fakat gerçekten hoş birisiydi ve sonunda onu elde edecekti. Belki kaçmasa bu denli üstelemezdi fakat Rick' in kaçısı tetikliyordu onu.

" Ben gitmeden önce yaptığınız ilham verici konuşmadaki bir yanlışı da düzeltmek istiyorum. Bir nişanlım yok, bir erkek arkadaşım da yok.. Ve sizin de bir kız arkadaşınız veya bir bayanla ilişkiniz olmadığını görebiliyorum. Erkekleri iyi tanıdığımı düşünüyorum Mr. Rogerson... "

Geriye çekildi ve sanki hiç böyle bir olay yaşamamışlar ya da böyle bir konuşma geçmemiş aralarında gibi sevimli bir ifadeyle gülümsedi.

" Sanırım bu gece nöbetçiyim ve siz de nöbetçisiniz Mr. Rogerson. Hastanenizin ilginç bir yöntemi var, yeni gelen şifacıları ilk günden nöbete bırakır mısınız normalde de ? "

Gerçekten merak ediyordu bu muamelenin sebebini, belki de Edward' ın yeni işkence yöntemiydi, kim bilir... Ama o da nöbetçiydi... Yine de birkaç saatliğine uslu kız olmaya karar vermişti.

Sonraki saatlerde hiç bir problem yaşamamışlardı. Birlikte hastaları gezmişlerdi, Mélanie bazı notlar tutmuştu ve ayrıo yerlerde yemek yemişlerdi. Arada eve gidip üzerine rahat birşeyler giymişti Mélanie çünkü bütün gece buradaydı ve üzerindeki elbise gece için pek uygun sayılmazdı.

Saat on ikiyi vurduğunda ilk çalışma günnü yorgunluğu çökmüştü üzerine. Odadaki kanepeye yan oturmuş dizlerini kıvırarak kendisine çekmiş ve başını kolunun altına alıp kanepenin arkasına yaslamıştı. Rick odadan kahve almak için çıkmıştı, portreler hafif mırıltılar ve horultularla uyuyorlardı. Odanın bu sessizliği Mélanie' nin gözlerinin kapanmasına sebep oldu. Birkaç saniye içinde hafif bir uykuya dlamıştı...

Uyku hali savunmasızlık halidir. Huzursuz uykularsa daima tetiktedir. Mélanie de huzursuz bir uykudaydı, iki büklüm duruyordu, sırtı boşluktaydı ve ağırlığını sağ koluna vererek yatmıştı. O kuş tüyü yataklara, ilaç değil parfüm kokulu odalara alışıktı. Şimdi kendi ortamından uzakta, uykuda olduğu halde çevresindeki hareketleri algılıyordu beyni...

Nedense izleniyormuş hissine kapılıp irkilerek açtı gözlerini. Karşılaştığı yüzü görmeyi hiç beklemiyordu. Edward !

Mahmur gözlerini ovuşturup bacaklarını iyice çenesine çekti ve öznesiyle yüklemi birbirine girmiş cümleyi algılamaya çabaladı.

" Önemli değil, ben özür dilerim. Oda sessiz olunca... Uyuya kalmışım "

Mavi gözlerini boşluğa dikti. Niye uyumuştu ki sanki ! Edward' ın onu böyle görmesini istemezdi. Ama bir yandan da onun yüzündeki ifadeyi anımsıyordu da... Hiç de rahatsız olmuş gibi değildi. Aksine hayran bakışlarını bir saniyeliğine de olsa görebilmişti. Hedefine bu kadar çabuk ulaşıyor olamazdı !

" İsterseniz siz gelebilirsiniz buraya Mr. Rogerson ben kalkıyorum "

Turuncu çizgili çoraplı ayaklarına geçirdi beyaz spor ayakabılarını ve ayağa kalktı.Önlüğünü düzeltip camın önüne gitti. Hala mahmurluğunu ve buna bağlı oalrak üzeirne çöken masumiyetini atamamıştı. Gecenin geç saatlerinde sokak hala tıklım tıklım doluydu ama Mélanie dışarısıyla ilgilenmiyordu. Acaba Edward ne zamandır onu izliyordu? Gerçekten hoşlanmış mıydı Mélanie' den? Hoşlanmadıysa eğer neden önünde diz çökmüş ona bakıyordu? Erkekleri tanıyordu, evet ama bu adamda neden tökezliyordu. Neden duygularını okuyamıyor, hissettiklerini yanlış yorumladığını düşünüyordu. Edward' ın farkı neydi?

Çantasından kitabını çıkarttı ve okumaya çalıştı. Fakat kendisini Charles Dickens' ın cümle kalıplarına veremiyordu bir türlü.

" Kitap okumayı sever misiniz? "

Biraz da normal olmak iyi geliyordu ara sıra.

“ Çünkü bizim hayallere ihtiyacımız yok… Neden öyle bakıyorsunuz Mr. Rogerson? İstediğimiz her şeye anında sahip olabiliyorsak neden hayal kuralım ki? Biz de amansız aşklar yok, aşk iksiri denilen bir iksir var, her ne kadar gerçek aşkı yakalayamasan da var… Ölüm, ölümü bile geciktirebiliyoruz, hatta yeterince güçlüysek ya da buna vicdanımız varsa ölümü bile durdurabiliyoruz. Ayrılıklar bizim için sorun değil çünkü binlerce kilometrelik yolu göz açıp kapayana kadar alabiliyoruz, neden hayal gücüne veya öykülere ihtiyacımız olsun ki? Muggle’ ların fantastik öykü dedikleri şeyiz biz. Bence büyücülerden romanlar çıkmamasının sebebi bu, fakat biz de insanız. Bazen bu tip heyecanlara ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum. Her şey bir asa sallamak kadar basit olmamalı… Bunları savunmam bir anlam ifade etmiyor gerçi, hiç sihirsiz yaşamadım ben asam elimden alınsa yaşayamam fakat yine de düşüncelerim değişmiyor. İstediğimiz her şeyi elde edebiliyor oluşumuz bizde ki hayal gücünü yok ediyor. Mesela bu kitap, Pip yerinde bir büyücü olsa bu aşkla muhtemelen bir aşk iksiri yapar büyük aşkına kavuşurdu. O zaman üç yüz sayfanın yerini iki cümle alırdı yalnızca, eh bence bu da pek tutulmazdı. “

Gülümseyerek tekrar kanepeye oturdu ve bacak bacak üzerine atıp İngilizce satırlarıyla kendisini boğan klasik esere baktı. Küçükken Fransızca’ sını okumuş ve zevk almıştı. Şimdi İngilizcesi’ ni geliştirmek için yeniden İngilizce basımını okumaya çabalıyordu fakat yanlış bir tercih yaptığını çok geçmeden anlamıştı. Dili çok ağırdı ve sürekli sözlüğe bakması gerekiyordu, bazen tek kelime anlamadığı cümleler oluyordu. Cevapsız kalmak tahammül edemediği bir durumdu ve eğer bir kitap okuyorsa araştırmaktan da pek hoşlanmazdı. Bu yüzden genelde Merlin’ in kitaplarını okumayı tercih etmiyordu, fazla dolambaçlı kitapların Fransızca’ sı bile sinir bozucuyken İngilizcesi…

Çok sıkılmıştı, sevgili eğitmeni karşısında durmuş dosyaları kurcalıyordu. Bir süre onu izledi, neler düşünüyor olabileceğini tahmin etmeye çabalıyordu. Muhtemelen işleri, başka ne olabilirdi ki? Görüntüsünden belliydi… Bakışları adamın kıyafetine kaydı yavaşça, evet haklıydı giyinmekten zerre kadar anlamıyordu. Ah, Fransız erkekleri! Şu dünyada giyinmeyi yalnızca onlar mı biliyordu? Evet, onlar biliyordu. Dünyanın diğer ülkelerinde erkekler yaka mendili kullanmayı, gömleğin üzerine süveter giymeyi, evde şık olmayı bırak dışarıda güzel görünmeyi bilmiyorlardı. Halbuki Fransa’ da bir erkek şu gri kazağı giymektense çıplak dolaşmayı tercih ederdi, tabi kaslı vücudunu göstermek için özellikle Cap D'Agde’ a gitmeyi bile tercih edenler vardı. İngilizceler Mars’ ta yaşıyorlardı canım!

Ama ne olursa olsun Edward onun olacaktı, erkekler kolay yönlendirilebilen yaratıklardı eğer onu elde etmeyi başarırsa kendisine bakmayı öğretmek de pek zor olmayacaktı ki az önceki görüntüye bakılırsa onu elde etmek de problem olmayacaktı. Birkaç nöbet gecesi daha yalnızca, sonrasında istediğine sahip olacaktı. Aslında bu gece bile alabilirdi onu ama fazla acele etmek istemiyordu. Önce kendisi de aşık olmalıydı ki bir işe yarasın ve oturduğu yerden Edward’ a aşık olmaya çalıştı…

Adam bakışlarını dosyalardan kaldırınca hafifçe gülümsedi ve yaklaşık yarım saattir elinde duran ama tek bir cümle okuyamadığı kitabına eğildi.

‘ Pip doesn't want to be a blacksmith whom Estella will disdain. ‘

Disdain? Bu sözcüğü gördüğünü anımsamıyordu daha önce, cümleden çıkarmaya çabaladı. Pip Estella’ nın bir şey yapacağı bir demirci olmak istemiyordu ama ne? Estella zengin ve kibirli bir kızdı, muhtemelen küçümseme anlamı taşıyacağını düşünüyordu ama emin olması gerekiyordu.

“ Üzgünüm, bölüyorum fakat daha önce duymadığım bir sözcükle karşılaştım ‘disdain’ ne anlama geliyor? Sözlüğümü unutmuşum da… “

Bir yandan da Estella' nın ne denli tanıdık geldiğini düşündü. Güzeldi, Mélanie de güzeldi, erkeklere işkence etmeyi seviyordu bunu inkar edemezdi o da zevk alıyordu erkeklere zarar vermekten. Ruhsal, fiziksel ne olursa... Ve tabi Estella' nın İngiliz kibirine karşılık Mélanie' nin Fransız kibiri, kıyaslanamazdı aslında ama Büyük Umutlar' ı sevmesinin nedenini görebiliyordu şimdi. O kitapta baş rolü oynuyordu! Ama tabi kitabın sonu Estella açısından pek iyi değildi. Neyseki ayrıldıkları yön buradaydı. Ne olursa olsun bir erkeğe zarar vermek adına asla kendisini de yakmazdı, gerçekten yakmaz mıydı?