Profesör Alımları ~

Ad: Valeria Delia
Soyad: Silver
Yaş: 23
Hangi Profesörlük?: Sihir Tarihi / Ravenclaw Bina Sorumlusu
Örnek Rp: Gönderildi! [Pis yalancı ben! Efe ben Deniz xD]

Lionel Morhange , örnek role playing koymazsan başvuruyu işleme alamam ^^.

Isabel Loisa Mythique

Onaylandı ~

Ad: Kevin Isaac
Soyad: Geswald
Yaş: 25
Hangi Profesörlük?: Sihirli Yaratıkların Bakımı
Örnek Rp: Eski bir rp'mdir...

"Hey Charles, şu gelen baykuş bizimki mi?" demişti ufuğa doğru kısılmış gözlerle bakarak. Aslında bu kadar uzaktan gözleri pek düzgün seçemezdi, zaten baykuş olduğunu da siluetinden çıkarabilmişti. Her ihtimale karşın o uzaklardan gelen baykuşun kendi baykuşları olmasını ümit ediyordu. İki kardeşin böyle bir hevesle tabanı, kararmış fare iskeletleri ve kuş pislikleriyle dolu olan baykuşhanede beklemeleri çok sık rastlanan bir durum değildi. Aaron, Charles'ın aksine pisliklerle dolu olan yerde oturmuyor; ayakta, başının alın kısmını soğuk duvara yaslamış bir şekilde bekliyordu. Charles ise yere çökmüş, kafasını önündeki parşömen parçasından ayırmadan Aaron ile bekledikleri mektubun gelmesini ümit ediyor gibiydi. Fakat bu durumlarını bozan Aaron'un sesi olmuştu. Onun tahminine göre gelen baykuş, iki kardeşin anneleri tarafından Hogwarts'a başlamadan hemen önce hediye niyetine alınmış olan baykuştu. Başını soğuk duvardan ayırıp, kendine has dik duruşuyla gözleri kısılmış bir şekilde hâlâ gelmekte olan baykuşa bakarken yanına pek benzemeselerde ikiz oldukları davranışlarından belli olan kardeşi Charles merakla gelmiş, o da Aaron gibi gözlerini kısıp gelen baykuşa dikmişti.

"Evet, sanırım o gelen baykuş bizimki Aaron." Aaron'un yüzünde, yanılmış olmamanın verdiği kendinden emin bir gülümsemeyle kafasını hafifçe yukarıya kaldırmış, 'Ben ne zaman yanıldım ki' ifadesi yerleşmişti yüzüne. Charles ise çoktan kafasını kaldırmadığı parşömeni unutmuş, gözlerini baykuşa dikmişti. "Evet Aaron, yanılmamışsın. Bu bizim baykuş." Dudaklarının uçları hafifçe yukarıya kıvrıldı, gözlerini kısık halinden normal haline getirmiş baykuşun gelmesini ikizi gibi o da hevesle bekliyordu fakat bunu dışarıya yansıtmamayı tercih ediyordu. Baykuş, baykuşhanenin etrafını şöyle bir dolandıktan sonra pike yaparak Aaron'un koluna konduğunda o, baykuşun ayağındaki mektubu çözmekle uğraşıyor, Charles ise baykuşa ödül olarak kraker veriyordu. "En sonunda... Hadi açalım şunu." Mektubu baykuşun ayağından kurtarıp, hızlı bir şekilde zarfın arkasını çevirdiğinde düzgün bir elyazısıyla yazılmış 'Stenson kardeşlere' yazısını okuduğunda yüzünde isteği dışında bir gülümseme oluşmuştu. Mektup tam da beklenen yerdendi ve zarfı açmayarak her iki kardeşe eziyet edilmiş olunurdu. İkizini de daha fazla bekletmeden zarfı kesti, içindeki mektuba bir altın taşıyormuşçasına muamele ederek kıvrımlarını açtı. İkisininde gözleri hızlıca yazılanlarda gezinirken, okunan her bir satırla yüzlerindeki gülümseme daha da artıyordu. Mektubu bitirdiklerinden her ikisininde aklından aynı şey geçiyordu; 'Şaka zamanı'. Aaron yüzünden silmediği gülümsemesiyle Charles'a dönerek "Sen mektupta yazanları bugün hallet, bende yarın için hazırlayım." Yarın... Yarın gerçekten de Aaron ve Charles'ın şaka ustalığını gösterme günü olacaktı. Mektupta yazanları harfi harfine yarine getirebilirlerse tüm Hogwarts ahalisi -ve belki Hogwarts dışındakiler de- ikisinin bu işlerde usta olduklarını anlayacaktı. Baykuşhanenin merdivenlerini ikişer üçer indikten sonra kapıda ayrıldılar. Aslında Aaron nereye gideceğini bilemiyordu ama şatonun içinde tıkılı kalıp bu güneşli havayı iyi değerlendirmemeyi istemiyordu. Her zamanki uğrak yeri olan göle gidebilirdi, orası her zaman, oturup sakin kafayla düşünmek için ideal bir yerdi. Başıyla kendine onaylayınca göle doğru yürümeye başladı.

Kısa sayılmayacak bir zaman zarfında varmıştı göle. Aslında bu süreyi daha da uzatmak isterdi ama en yavaş yürüyüşünü uyguladığı için daha yavaş nasıl gideceğini bilmiyordu. Yürüyüşü sırasında aklından geçirdiği tek şey biraz önce aldığı mektuptu. *Keşke Charles'a vermeseydim mektubu. En azından oyalanacak bir şeylerim olurdu.* Aslında kendisini oyalaması için o mektuba gerek yoktu, büyücü ve cadıların hareketlerini izleyerek de oyalanabilirdi. Onlara yapacağı şakadan önce mutlu hareketlerini gözlemlemek, onlar hakkında yorumlar yapmak her zaman için Aaron'a keyif veriyor, şaka ustalığı açısından kendisini geliştirdiğini düşünüyordu. Sahi, şaka ustalığı sıfatını kendisine ve ikizine çok yakıştırıyordu ama ya başkaları onlara bu sıfatı yakıştırıyor muydu? Sorusunu kafasında tartmak istemediği için başını iki yana salladı. İkiziyle kendisine bu sıfatı yakıştırıyordu, başkalarının ne önemi vardı ki? Elleri, siyah pantolonunun içinde etrafı inceleyen gözlerle gezerken işte tam da bu düşünceler aklından geçiyordu. Rüzgardan saçları bir sağa bir sola dans edercesine savrulurken gözleri çok iyi tanıdığı bir çehre görmüştü. Yanılıyor muyum diye bir daha baktığında yanılmadığını, bu çehrenin sahibinin Indis olduğunu gördü. Yüzünde sinsi bir ifadeyle yanına yaklaştığında dudaklarından şu sözcükler dökülmüştü.

"Az önce ki berbat havadan sonra herkes güneşin tadını çıkartmaya niyetli anlaşılan." Indis'in yanında ayakta dikiliyor, etrafı kısılmış gözlerle süzmeye devam ediyordu. Başını tekrar Indis'e çevirdiğindeyse kendisinden beklemediği nazik bir tavırla "Yeniden selam, oturmam da bir sakınca yoktur umarım?" demişti. Bugün fazlasıyla karşılaşıyorlardı Indis ile ve bu durumdan Aaron şikâyetçiymiş gibi hissetmiyordu. Indis'ten sorusunu onayladığını belirten kafa sallama hareketi geldiğinde yavaş hareketlerle kalın kabuklu ağacın gölgesine bıraktı kendisini. Oldukça görkemli ve yüz yaşından belki de katlarca büyük olan bu ağaç Indis'e yakışır bir asaletle duruyordu fakat Aaron ağaçla ilgilenmek yerine başını göğe çevirmişti. "Gök kuşağı çok güzel görünüyor." demişti Aaron farkında olmadan fakat Indis gök kuşağıyla pek de ilgilenmedi. Daha çok Indis'in gözleri yeşiliyle insanı, mıknatısın demiri çekmesi gibi kendine çeken ormandaydı.

On-on beş dakika aralarına ölüm sessizliği çökmüş gibiydi. Ne Aaron ağzını açıp ne olduğu hakkında bir şey soruyor ne de Indis olanlar hakkında içindeki zehrini boşaltıyordu. Belli etmek istemese de Indis'in gözlerinin ağlamaktan kıpkırmızı olduğunu çoktan fark etmişti ama onun bu küçük oyununu bölmek istememiş, neden ağladığı konusunda en ufak bir soru bile sormaya yeltenmemişti. Fakat daha fazla dayanmadığını hissetmiş olacak ki dudaklarından isteği dışında "İyi misin?" sözcükleri dökülmüştü. Indis ise küçük oyununu hâlâ sürdürmekte ısrarlıydı ki kızaran gözlerini Aaron'dan saklamak ister gibi sadece kısa bir anlığına kumral genç büyücüye bakmıştı. Indis'ten aldığı cevap karşısında tatmin olmamıştı, genç cadı renk vermemeye çalışsa da o, bunu iyi bir şekilde anlamıştı. Başını tekrar yukarıya kaldırmış, gözlerini yeniden kısmış ve içinden 'Hadi ama Indis beni uğraştırma' dese de dışarıya sadece "Indis!" sözcüğü çıkmıştı iki dudağının arasından.

Indis'in bir anda ağlamaya başlamasıyla birden bire afallamış, ne yapacağını iyice şaşırmıştı. Birkaç kez elini boşa atmış ama hemen sonrasında geri yerine çekmişti. Onun Chris'le çıktığını biliyordu ve ikisinin arasında geçen duygusal ilişkiden haberi olduğundan da emindi ama tüm olanlar eskide kalmasına rağmen Chris'in, ikisini göl kenarında birbirlerine sarılarak görmesi Indis'le aralarındaki bağın zedelenmesine neden olabilirdi. Tüm bu düşüncelerine karşılık Indis'in giderek şiddetlenen ağlaması işleri tersine çevirmeye yetmiş, Aaron'u Indis'e yakınlaştırmıştı. Yakınlaşmakla kalmayıp onun başını kendi göğsüne yaslamış, çenesini de kahverengi saçlarının üstüne koyup teselli etmesine neden oluşturmuştu. "Tamam, sakin ol canım." demesini yeterli bulmamış olacak ki üzerine ek olarak "Bak, olay ne ise eminim işler yoluna girecektir." demesine neden olmuştu. Teselli lafları işe yaramamış olacak ki Indis'in gözlerinden akan yaşlar şiddetini daha da arttırmış, adeta sel olup akmasına yol açmıştı. Bunun üzerine Aaron "Tamam canım, biraz sakin ol ve bana neler olduğunu anlat. Bilirsin seni belki Chris'ten sonra en iyi anlayan kişi benimdir." demişti, eli kızın kahverengi yumuşak saçlarında gezinirken.

Ad: Ianthe
Soyad: Louramo
Yaş: 23
Hangi Profesörlük?: Karanlık Sanatlara Karşı Savunma
Örnek Rp:

Aydınlığın esrarlı bir yanı yoktur. Nerede olursa olsun aynıdır. Açığa çıkan, her zaman orada olduklarını belli eden gerçekler, yaşanmışlıkların yeryüzüne vurması, kıvılcımlarını belli eden aşklar, ilgiyle kabullenilip yaşanılan hisler. Mutluluktur çoğu kez aydınlık, her yeni gün başka bir bulutun üzerinde yaşanır. Biten bir günden kalanınkinde değil. Ne retle sonuçlanır, ne de başkalaşmış, yapmacık duygularla. Ne yaşanmış geçmişi anımsatır insana, ne de gelecek günleri. Anın içinde kaybolmaktır, aydınlık. Ne olduğunu umursamadan, sadece gerçekleri görmek, sadece gerçekleri duymak… Kararmaya başladığındaysa her şey değişir. Bir mahkûmun sessiz çığlıkları arasında yitirir etkisini, karanlığa teslim eder kendisini…

Ve güneşi arzının içine alarak hapsetti sema. Hastalıklı parıltılarını, sonsuz karanlığında hüküm sürmeye mahkûm etti. Delicesine haykırırken güneş, biraz daha kanıtlayabilmek için kendisini, kalan son ışınlarının da yeryüzünden çekilmesini sağladı gök küre. Aynı Celia’nın damarları yoluyla tüm vücuduna yayılan duyguları gibi. Lakin kız, güneşten farklı olarak, kendini göstermek için savaşacaktı. Ben buradayım dercesine, fark ettirecekti içindekileri ona çekinmeyerek. Karşısındaki müthiş varlığa hissettirecekti benliğini. Tüm tutkuları yeniden hayat bulurken vücudunda, atıyordu kalbi; göğüs kafesini kırmak istercesine sert, güçlü ve tükenmek bilmeyen bir güçten enerji alarak. Görkemli varlığın, umursamaz simasına aldırmadan, hatta daha da fazla güç alarak ondan, kalbine dokunuyor, cesaret buluyordu duyguları.

Biliyordu; belki karşılıksızdı aşkı, artık umursanmıyordu müthiş varlık tarafından. Belki fuzulîydi kız, onun için. Tarihin sararıp, yırtılmış, çürümeye yüz tutmuş, hızı kesilerek parçalanmaya başlamış, kuytu sayfalarında kalmıştı. Umurunda mıydı ki bu? Hayır. Kieron hep böyle değil miydi zaten. İstediğini elde ettikten sonra, kenara fırlatırdı paçavralarını. Tutkularına yenik düşmeyerek, devam ederdi can yakıcı avına. Döngüye dönüştürdüğü sistemini tekrar devam ettirirdi sonra da. Celia’yı da o muhteşem cazibesi altına alıp hapsetmişti, kızın hala kurtulamadığı, kurtuluş yolunu da bulamadığı, bulamayacağı kalbinin acımasız duvarları arasına. Elde etmesinin ardından onu da, izin vermişti çıkmasına. Fakat Celia kurtulamadı. Öylesine içine işlemesine izin vermişti ki o ihtişamlı varlığın, tüm boşluklarını onunla doldurmuştu. Düşlerinin en güzel köşesine onu oturtmuştu. Yaşayamayacağı duyguları tattırmıştı belki de çocuk ona. İstese de yapamazdı. Karşı koyamazdı ki. Tüm gücünü yitiriyordu yanında, elinde olmadan yumuşuyor, kontrolünü kaybediyordu. Beyniyle değil, yüreğiyle hareket ediyordu. Onu istiyordu. Ve sonra müthiş varlığın sesi kulaklarını doldurdu. İşittiği tüm seslerden güzeldi sesi, ferahlamasını sağlıyordu.
“Gördüğün gibi…”
Umursamadı. Hiç değişmemişti işte. Geçen iki yılda sadece daha cezbedici olmuştu o kadar. Aynı düşünce yapısı, insanları umursamadan hareket eden beyni… İstediği neydi? Tekrar kırılmasını sağlamak mı? Kızı cazibesi altına alıp, kontrolünü yeniden kendisinin sağlamasını istemesi mi? Eğer bunu istiyorsa hakikaten başarılı da oluyordu. Peki Celia? Nasıl böyle davranmayı başara biliyordu? Kendine inanamıyordu. Asla böyle olmasını istemiyordu. Bu güçlü gibi görünen kız, nasıl oluyor da onun yanında, söz konusu o olunca bu kadar değişebiliyordu? Kieron hiç bir açıklama yapmaya gerek duymadan, karşısında nasıl durabiliyordu? Gözlerine nasıl olup da bakabiliyordu. Çok farklıydı. Sonra tekrar okşadı sesi Celia’nın kulaklarını.
“Beni özledin mi?”
Vazgeçmeyecekti Celia. Ne yapıyorsa tersine gidecekti. Daha fazla sinire dokunup, kızdıracaktı onu. Neler yaşadığını anlamalıydı çocuk. Yoksa nasıl olurdu da pişmanlık, biraz vicdan azabı duymadan karşısında dikilmeye cüret edebilirdi. Yaptığını yanına koymaya hiç niyeti yoktu. Her ne kadar ondan vazgeçemese de, öfke de duyuyordu. Ama öfkesi onu gördüğünde eriyip, kayboluyordu. Kendi yoluyla halledecekti bunu da. Aralarında ki mesafeyi, bir kaç adımda tamamladı. Celia’nın nefesini yüzünde hissediyordu çocuk artık. Celia’da onunkini elbette. Yeniden ona bu kadar yakın olabilmek, işte bu çıldırtıyordu kızı.

Günün gerçeklerinden biriydi hükmünü süren sessizlik. Gitmeye niyeti olmadığı belliydi. Boşlukları dolduruyor, karanlığa eşlik ediyordu adeta. Kıza asırlar geçmiş hissi veren bir süre sonunda, müthiş varlığın kulağına doğru eğdi başını. Öyle aceleyle değil, yavaş ve emin adımlarla yapıyordu bunu. Tereddüt bile etmeden bir an, yanaklarını bütünleştirdi. Karıştı saçları birbirine, hissetti onu derinliklerinde. Müthiş varlığın, müthiş kokusu doluyordu artık ciğerlerine. Başı feci bir şekilde dönüyordu. Hareket etse düşecek gibiydi. Kalbi süratle çarpmaktan yorulmuşa benzemiyordu ki, bir ton daha arttırmıştı ritmini. Çocuğun bunu da hissedebildiğine emindi. Yeterince cezalandırması gerekti onu. Damarlarından, yanaklarına, yanaklarından onun yanaklarına geçiyordu yanma hissi. Alevlenen dudaklarından, çocuğun iyice yaklaştığı kulağının derinliklerinde kaybolmasını umduğu şu sözcükler çıktı fısıltıyla
“Tahmin bile edemezsin.” Kızın nefesi tenine çarptı, muhteşem varlığın. Fazla kısık çıkmış, kendisi bile zor işitmişti sesini. Derinliklerinden gelen bir duyguyla, ürperdi. Onunkiyle bütünleşmiş yanağını, yavaşça kaydırarak eski pozisyonunu geri döndü. Aralarında bulunan bir kaç santimin ona acı verdiğine bahse bile girebilirdi.

İanthe , Onaylandı ~

Ad: Christabella
Soyad: Samael
Yaş: Uzun bir süredir 41 yaşında.
Hangi Profesörlük?: Uçuş, Müdürlüğe de adaylığımı koyuyorum. Hött filan derseniz bi' msne bakıverin plz. gabrielle__d@hotmail.com
Örnek Rp:
Zümrüt Söğüt'ün kalın ve yaşlı köklerinin uzandığı en uzak noktalardan birinde, kökün oluşturduğu rahat kıvrıma oturmuştu. Dolunayın arada bulutların arkasına saklanmasıyla, zaten belirsiz ayrıntıları daha da silikleşiyordu. Şehvetin rengi kırmızının, şarap kırmızısı tonunda olan elbisesi ise yapraksız ağaçların dalları arasında yere ulaşan yolu bulan tutam tutam dolunayın bağışlayıcı donuk ışığında bile çarpıcıydı. Kumaş, kızın her hareketine mükemmel uyum gösterip hatlarını olağanca zarifliğiyle ortaya çıkarsa da bel kısmında desteklenmişti; leğen kemiğinin biraz altında başlayıp göğüslerinin hemen altına kadar, içindeki kanı emmeye çalışan sarmaşıklar gibi görünen siyah bir kurdele sarılmıştı. Göğüs dekoltesi yüzünden savunmasız görünen beyaz cildinin çıplaklığını boynuna sardığı aynı kurdeleyle saklamaya çalışmış gibiydi. Gerçekte ise tek amacı, vampirler için armağan edilmiş bir ziyafet görünümünde olan boynuyla onları cezbedip acizliklerini izlemekti. Onlar kendisinden korkadursunlar, onun en küçük bir çekincesi bile yoktu.

Çellosunu, elbisesinin eteklerini biraz geri çekerek bacaklarının arasına koymuştu. Yay tellere her dokunduğunda, eski yaşamlarına gömülmüş neşeli Bach'ın birinci suitinden notalar hafif melteme karışıyordu. Müzik, cenaze müzikleri haricinde bir lüks olarak görüldüğünden etrafını bir tufan gibi saran ve kulaklarını dolduran melodi Gabrielle'e büyük bir neşe veriyordu. Bu gece böyle sona ererse, mutlu uyuyabilecekti. Zaten cehennemin ortasında çello çaldığı için Harpçı Orpheus'un adına layık görülmemiş miydi? Hayır, o asıl cehennemden canlı çıkabildiği için Orpheus'tu. Başka hangi insan Edward'la bir yıl yaşayıp da insan ve canlı olarak kurtulabilirdi? Bunda Edward'ın gösterdiği iltimasın payı olsa da, gerçekten başarmıştı. Ama hayatın boyunca bir daha asla Edward'dan kurtulamayacaktı...Ve köklerinden.

Mutlu bir uyku hayaliyle kapalı duran gözlerinin üzerindeki kalemle çizilmişçesine düzgün kaşları çatıldı. Olması gerekenden daha fazla bastırdığı için boğuk çıkan bir son notayla parçayı bitirdiğinde gözleri açıktı. Kötü düşüncelerin peşlerinde kötü olayları, zincirinin bağlı olduğu çiviyi sürükleyen köpekler gibi getirdiklerine inanırdı. İçine bir kuşku düşmüştü ister istemez. Gözleriyle, yapraksız ağaçların arasında uçan domuz gibi göze batan yeşil söğüt dalını aradı.

Zümrüt Söğüt, göktaşının değişime uğratmasına sevindiği nadir yaratıklardandı. Bir nevî felaket tellalı olarak işine oldukça yarıyordu. Kilisenin arkasındaki mezarlığın bitiminde başlayan ormanın hemen kıyısında dikili, dev bir gövdesi vardı. Gövdesi devdi, kökleri ise devasa. Kasabanın bir kısmını, çarpık açılan izinsiz yollar gibi sarmıştı. Adını kazandıran özelliğiyse çoğu insanın ve bazı vampirlerinin kanını donduruyordu. Toprağı sulayan kan, ağacın besin maddesiydi. Köklerinin ulaşabildiği yerlerde akan kan su gibi emiliyordu ve o bir kaç dakika için söğütün her bir yaprağı zümrüt gibi kıpkırmızı oluyordu. Bu kadar da değildi, insanların ruhlarının bir parçalarını hapsediyor, öteki tarafa geçmelerine engel oluyordu. Güçlü her ruh için bir dal uzuyordu, kan emilimi sırasında istedikleri gibi hareket edebilen dallar, geriye kalan zavallı ruhlar ise gövdede hapsoluyordu. Gabrielle bu ruh işini pek bilen olduğunu sanmıyordu, bilenlerin ise bu civarda ölmek istemeyeceğinden emindi.

Yaprakların daha kızarmadığını görüp biraz daha zamanı olduğunun kanısına vardı. Çelloyu ve yayı yana çekip, canlılık belirtisi göstermekten alabildiğine uzak kuru köke dayadı. Ayağa kalkmadı, dizlerini zemine koyup öne eğildi. İnce parmaklarıyla yerdeki çerçöpü temizleyip bereketli kara toprağa ulaştı. Bütün avucunu nemli toprağa dayayıp gözlerini kapadı. Dudaklarının hızlı hızlı hareket ettiğini görmeyen biri kolaylıkla sonsuz uykuya daldığını söyleyebilirdi. Ama kız, birden gözlerini açtı, soluk ışıkta gözlerinin karadelikler gibi hiçlik dolu olduğu görülüyordu. Eliyle toprakta bir daire çizdi ve ve parmaklarının ikinci boğumlarını kırıp toprağı itti. Toprak, kuma dönüşerek içeri çöktü. Gabrielle hızla değerli çellosunu ve yayını içeri bıraktı. Toprağın kendisini yenilemesini izlemektense bir kaç saniye önce kırmızıya dönmüş yaprakları takip etmeye başlamıştı bile.

Saldırının gerçekleşme ihtimalinin olduğu binlerce nokta vardı, hangisinde gerçekleştiğini tahmin etmek zordu -normalde. Ama bu saldırı yakınlarda gerçekleşmiş olmalıydı. Engel olamadığı bir şekilde kanın kokusunu alıyordu. Damağında kirli kanın tadını, demirimsi tadı hissedebiliyordu, aç gözlülükle dudağını ısırdı. Hissettiği tek şey bu değildi. Küçük bir çarpıntı hissediyordu, bir çocuğun korku ve hüzünle çarpan kalbini. Vampirler eskisinden de kirli oynuyordu. Bu sırada, dallar gittikçe güç kazanmıştı. Yine de kokunun geldiği kilisenin arkasındaki mezarlığa ulaşmasını engelleyecek kadar güçlü değillerdi. Sadece sonsuz tutsaklığın verdiği azapla kıvranıyorlardı. Edepsiz bir ruhun eteğinin altına sokularak kalçalarına dolandığını hissetti. En azından boğazına dolanmaya çalışmıyorlardı, en azından savaşın kurbanları genelde masumdu. Saçlarının arasından fırlayan bir iğne, dalın girdiği yerden eteğinin altına daldı. Tam ortasından ona saplandığını tahmin edebiliyordu Gabrielle. İğne dalı geri çekti ağır ağır. Dal, kaval sesiyle oynayan bir yılan gibi havada yalpaladı. Kendini nihayet geri çekince, iğne aynı tehlikeli hızla kızın saçlarına döndü.

Gabrielle iki dakika sonra, artık hıçkırıkları da duyabiliyordu. Bu hiç kuşkusuz beş, altı yaşlarında dişi bir insan yavrusuydu. Beyaz bir giysi yığınının üstüne kapanmıştı. Gabrielle ne olduğunu tahmin edebiliyordu fakat yine de kanı tümüyle çekilmiş o genç, buruş buruş, kuru yüze bakmak için biraz daha yakına geldi.Kızcağız onun hafif adımlarını fark etmemişti. Gabrielle kızın cesetten korkmamasının sebebinin cesaret değil, yalnızlık korkusu olduğuna kanaat getirmişti. Öyle ki, çevresine kulaklarını tıkamıştı.Tanıdık gelen bir şey, duygularının, duvardan sızan bir demet gün ışığı gibi çocuğa odaklanmasına neden oldu. Elini çocuğun omzuna koydu. Önündeki kız gibi, annesi olamayacak kadar gençti; ablası olmalıydı, hala gecelik giyiyordu. Kız kızarmış yüzünü Gabrielle'e çevirdi. Bir an hıçkırıkları durdu, hipnotize olmuş gibi şişik gözlerini Gabrielle'in yüzüne dikmişti. Bu masum yüz onu ikna etmiş olacaktı ki kollarını boynuna sardı ve bütün ağırlığını ona verdi. Gabrielle bir an kızın gözyaşlarından etkilenmekle birlikte çekilmedi. Onu anlayabiliyordu. Kızı kucağına çekti.

-"Geçti."